mój nochal czuje wiosnę :)

Wygląda na to, że okres bólu brzucha i rzygania się skończył. Długo to nie trwało, ale co to było u Terrorista to ja nie wiem. Kupa normalna, a wymioty atakowały. Terrorist strasznie wrażliwy się zrobił na swym punkcie i co miał zjeść, to odkładał na później " jak wyzdrowieję, to zjem, tak mamusiu". Kakaa unikał jak diabeł wody święconej, a do tej pory był to ulubiony napój/posiłek - jak kto woli.

Tak czy siak, miałam dzisiaj okazję wyjść rano z domu. Delektowałam się zapachem wiosny. Omijałam wydobyte spod stopionego śniegu psie gówna, które teraz zdobią chodniki i trawniki. Słoneczko się pojawiło....

No właśnie słoneczko... Już było mi go trzeba. Co prawda latem jest dla mnie udręką, bo mi się jakieś podejrzane bąble tworzą na skórze i drażnią, swędzą i przeszkadzają. Ale takie wiosenne słonko lubię. I jak już dzisiaj wreszcie nieśmiało dotknęło promieniem mej twarzy, wesoło wychylało się zza chmurki, Żmija zamiast się cieszyć, delektować, to nie! Foch i nerfff. A o co? Jak o co! O to, że mi w oczy świeci. A oczy jak to moje oczy, zaraz łzami zachodzą, łzy po policzkach się leją, ja oślepiona, a do tego jeszcze łzawa mgła przed ślipiami.

Takiej jak ja nie dogodzisz. Zawsze czarną stronę znajdzie.

Jak siedzę w domu i nic mnie nie oślepia i do łez nie doprowadza, to ja bardzo, ale to bardzo lowam to słonko, które zagląda do mej kuchni. I postaram się nie jęczeć, bo jeszcze śniegiem sypnie, a chwilowo wolę zapach wiosny, nie mrozu.

A zaraz wybywam do mej Loff. A potem po dziecki, bo od Loff to już rzut beretem do instytucji.