Sielanka się zaczyna. Mówię wam.

Wymiotłam śmieci, które wcześniej wkopywałam pod dywan i miało być tak pięknie. I atrakcje się mnożą. Młodszy całą noc miał ciężki oddech, a to oznacza gęstą wydzielinę w nosie. Kaszel sam się przyłączył, żeby katar miał kompana. A ja muszę iść do pracy. Chyba trzeciego dnia nie wypada pierdolnąć zwolnieniem na biurko szefa.

Dla odmiany Ślubny ni jak nie może zostać w domu, bo nawiedziło ich jedno z tych, co to bliżej wysokiego szczebla niż trybika w hierarchii firmy.

Pół nocy spałam na czuwaniu, każdy cięższy oddech z pokoju dziecięcego zanotowany w pamięci, spokojnie mogłam wsłuchać się w odgłosy domu, ulicy, w spokojny oddech Ślubnego.... Po co marnować czas na sen, zwłaszcza, że od popołudnia padałam na pysk i marzyłam tylko o walnięciu się w ciepłą pościel, jak można delektować się odgłosami nocy. A jak już odpłynęłam ....

...Młodszy w okolicach czwartej odmówił spania. Zapchany, zmarnowany. Kręcił się między swoim łóżkiem a naszym. I co chwila o coś pytał. Jak zwykle w takiej sytuacji radośnie reaguję i odpowiadam wypoczętemu dziecku warczeniem.

Nastawiłam bajki, troskliwie i z uśmiechem na twarzy opatuliłam kołdrą na kanapie, poduszeczkę wytrzepałam rześko dwa razy i wpakowałam zasmarkańcowi pod główkę, niechętnie odchodziłam w stronę wygrzanego łóżka, cudny widok wyspanego dziecka w środku nocy. Jeszcze nochal zakropiłam, żeby mi nie charczał zza ściany.

 A jak już odpłynęłam, a jak już mi się tak ciepło rozlało leniwie po całym ciele, jak już byłam w innym wymiarze.... zadzwonił k...a budzik. A smarkacz spał.

A mój stres się powiększył. Pół godziny oddawałam soki żołądkowe do kibla. Byłam zmuszona wypuścić Starszego samego do szkoły. Od dawna się dopytywał kiedy mu pozwolę. A że niedawno skończył lat siedem i od tej pory może chodzić sam, to mi spokoju nie daje. I poszedł. Jeszcze dwa pawie puściłam i odwiozłam Młodszego do instytucji. Sama na  9.oo do pracy. Cała w nerwach, czy Starszy na pewno trafił. Dopiero smsy Ślubnego mnie uspokoiły. Zwłaszcza, że wczoraj wymuszał na mnie presję znalezienia wyjścia z sytuacji, jak młody będzie miał rano temperaturę. Sama tak chciałaś, to teraz coś wymyśl jak zachorują! Ja wolnego nie wezmę, bo nie mogę. A ty jak weźmiesz opiekę, to zaraz cię wywalą.

W pracy same nowości. Same nowości i same chłopy. Jest wesoło. Wszyscy wyrywają się do pomocy. Tłumaczą matołowi póki nie załapie. A ciężko szło. Ile szczegółów, szczególików, na ile rzeczy trzeba spojrzeć, zanim przejdzie się dalej w systemie. I te papierki. Jedne dla nas, jedne dla kierowcy. Wypełnienie rubryczek, wysłanie szybko maila do wszystkich świętych z info, że już całe zamieszanie zakończone. Oni odsyłają pliki z dodatkowymi papierkami do druku i podziału.

I niby wiem, i niby robię i za każdym razem, ZA KAŻDYM, utykam w tym samym miejscu. I znowu wszyscy się rzucają na pomoc.... zupełnie inaczej niż na stażu.

Ale może jutro Ślubny popracuje z domu. A to oznacza, że Młodszy nie będzie skazany na instytucję. A to oznacza spokój wewnętrzny i przyćmienie sumienia. Mój spokój. Mam wrażenie, że jestem najgorszą matką. A jednocześnie wiem, że długo mnie mieli dla siebie. Wiem też, że zmęczona długoletnim siedzeniem w domu, nie wykorzystywałam tego czasu tak jak mogłam wykorzystać.

Tłumaczę też sobie, że świetlica i pobyt w szkole od 8.oo do blisko 16.oo nie jest taki zły. Zgłębia relacje z kumplami z klasy, lekcje odrabia, bawi się.  Dobra, wiem, był dopiero dwa razy. I miał być dwa razy na obiedzie... ale dzisiaj zapomniał. Ja nie wiem gdzie ten dzieciak błądzi myślami?

Ale staje się bardziej odpowiedzialny za siebie. I mimo że nie jestem na to gotowa, boję się o to moje chuchro niewyrośnięte, drobne, ledwo wystające spod plecaka, czasu nie oszukam. Szczęście, że jeszcze sam nastawia paszczę do buziaka. Delektuję się tymi chwilami, bo drżę przed dniem kiedy przestanie.